Oswajanie z prowadzeniem

Królowa Śniegu

Po treningu ze Sky'em postanowiłam się zająć moją klaczką, Hecamą. Małe kobyłki stały sobie na biegalni i patrzyły na mnie ciekawie. Gdy tylko do nich weszłam zostałam przywitana dwoma nosami wsadzonymi pod pachy - jeden większy od drugiego. I chociaż miedzy Hecą a Metą było ledwie pół roku różnicy, to obie były tego samego niemal wzrostu - Meta na sztucznym mleku i szybkim żarciu normalnym rosła jak nienormalna. To było dość dziwne, ale tak jakoś wyszło.
Pogłaskałam je po noskach. Metaxa była wyjątkowo przyjazna z powodu wdrukowywania. Hecama natomiast była bardzo kochana z charakteru, dzięki czemu równie dobrze mi się z nią pracowało.
Właśnie w tej chwili stwierdziłam, że nie dam rady ich prowadzić osobno, więc wzięłam dwa uwiązy wiszące na zewnątrz i przypięłam je do kantarków źrebców. Obie klaczki stały spokojnie, więc nie miałam z tym problemu. Otworzyłam drzwi biegalni i poprowadziłam je za sobą - sama przeszłam pierwsza, aby nie zostać rozdeptaną w przejściu i żeby pokazać im ich miejsce - minimalnie za mną.
Heca poszła przed Metą, ta młodsza się dawała trochę zdominować.
Gdy już znalazły się obok mnie spróbowałam je poprowadzić na spokojnie. Obie ruszyły za szybko, jednak nie przekroczyły mnie dalej niż łopatkami. Pochwaliłam je głosem na co one postawiły uszy zainteresowane.
Prowadziłam je tak przez kilka chwili, po czym spróbowałam skręcania i prowadzenia w jednej ręce. Klaczki się doskonale znały, więc nie miały nic przeciwko prowadzeniu blisko siebie. Pogłaskałam je po łebkach i pokręciłam kilka kółek. Tutaj troszeczkę musiały się po wysilać, gdyż to jedna to druga zatrzymywała się i czekała na tę drugą, aby ta doszła do niej.
Gdy już stwierdziłam, że nic złego się dziać nie będzie zaprowadziłam je z powrotem do biegalni, gdzie zostawiłam porządnie wygłaskane w nagrodę.